Ecuador - Geweldig land!

Lieve allemaal..

Een vervolg op mijn vorige update!

Ik was gebleven bij het moment dat Illona en ik in Baños waren en de impact van het fietsen duidelijk aanwezig was in de vorm van spierpijn.. Ons plan was om naar de kust te gaan. Na de nodige research, kwamen we tot de conclusiedat het het best zou zijn om een nachtbus te nemen, in plaats van te reizen gegedurende dag. Alhoewel het wordt aangeraden om overdag te reizen, scheelde denachtbus ons veel gedoe. We zouden om 22.00 vertrekken vanuit Quito. Voordat wede bus namen naar Quito hadden we nog een groot deel van de dag over. Dit hebben we ingevuld door naar de thermale baden te gaan. Helaas was er net die dag een nationale vrije dag, wat betekende dat het zwembad gevuldwas met Ecuadorianen. 2 blonde,blanke meisjes was natuurlijk populaire attractie. Daarom dat we daar niet alte veel tijd hebben doorgebracht.

Ik maakte me stiekem toch wel een beetje zorgen om het nemen van een nachtbus, omdat het niet echt wordt aangeraden. Achteraf vraag ik we af waarom ik daarmee zat, aangezien het een erg soepele reis was, waarin ik eigenlijk alleen het vertrek van de bus en de aankomst in Canoa heb meegemaakt – de rest van de rit heb ik heerlijk kunnen slapen..
We kwamen erachter dat we de mevrouw die de kaartjes verkocht niet helemaal goed hadden begrepen: wij dachten om 6.30 aan te arriveren in Canoa, maar wij werden om 4.15 gedropt in een soort van spookstad.. Blijkbaar was 6.30 de tijd dat de bus aan zou komen op de eindbestemming (Manta), dat meer dan een uur vanaf Canoa ligt. Gelukkig wisten we een hostel te vinden en kon het chillen beginnen.

Canoa is eigenlijk in een paar woorden samen te vatten. Niet dat het minder was dan in de steden, integendeel: het was eensoort van strandvakantie van een aantal dagen. De woorden waarmee ik Canoa kan samenvatten zijn de volgende: Zon – zee- strand – ijs - nachos&guacamole – surfen –zonsondergangen – volleybal - blote voeten – strandfeestjes.
Zoals wel duidelijk is -Heerlijk.. Op de muggen na dan, die volgens mij een percentage van mijn bloed met zich mee dragen.

Ook de eerste keer surfen was niet zo´n succes.. Althans, de anderhalf uur durende surfles eindige een beetje ´vervelend´... De eerste avond zaten Illona en ik op een terras wat te drinken. Toen een local met ons kwampraten en vroeg of wij surften, gaf ik aan dat ik het graag wilde leren, waarop hij zei ´Vamos mañana´. Zo gezegd, zo gedaan: de volgende dag zou ik een surfles hebben! Voorafgaand aan deze surfles, gaf hij instructies op het strand, de beweging die je moet maken om van liggend naar staand tekomen en uiteindelijk te kunnen blijven staan. Ik dacht dat het appeltje-eitje zou zijn, aangezien ik kan snowboarden.. Maar nee: Surfen is absoluut iets anders dan snowboarden. Hoewel ik moet zeggen dat ik verbaasd stond van mezelf - ik stond al op mn board na ongeveer de 3e golf. De´surfleraar´ (waarvan ik nog steeds niet helemaal zeker ben of hij echt een surfleraar is), was een van de basisregels vergeten uit te leggen: nooit achter het board staan. Dit resulteerdehelaas in een diepe snee in m´n kin. De laatste golf was zo hoog en ik stond precies waar je absoluut niet mocht staan. Ik heb een mooi litteken als aandenken aan mijeerste surfervaring..

Illona zou woensdag terug vliegen vanaf Guayaguill, wat in het zuiden van Ecuador ligt. Daarom besloten wij op zondag vanuit Canoa zuidelijk te gaan reizen. We besloten naar Isla de la Plata te gaan, wat de´poor men Galapagos´ wordt genoemd. Aangezien het bezoeken van de Galapagoseilanden een vermogen kost is dit een soort van alternatief. Twee Denen en een Franse jongen die in ons hostel verbleven gingen met ons mee.

Voor zover vind ik reizen heerlijk. Het plannen per dag, zelfs per uur geeft veel rust en vrijheid. Klinkt natuurlijk als paradijs. Al heeft het reizen ook z´n downsides, zo ook deze zondagochtend. Zaterdagavond was een erg gezellige avond geweest, misschien iets te gezellig.Het is dan ook een opgave om:
1. Je backpack weer in te pakken
2. 9 uur te reizen
3. 4x overstappen van bus
En dit alles in +30 graden..
Yep, ik ben en blijf een Nederlander, die toch nog even wil klagen.

Enfin, we arriveerde aan het begin van de avond in Ayampe, een surfersdorpje naast Puerto Lopez. We gingen vroeg naar bed, aangezien we de volgende dag een tour zouden hebben en we allen redelijk kapot waren. De tour was geweldig!! We hadden niet de échte Isla de la Plata tour, maar een vis- en snorkeltour rond het eiland. Ik was helemaal in mijn element! De vissen die we vingen werden (levend) op de boot bewaard en na afloop van de tour maakte de schipperer een heerlijke Ceviche van (Ceviche is rauwe vis met limoen en veel kruiden). Aangezien Ayampe een rustig dorpje is beloten we die avond een spelletjesavond te doen en weer optijd naar bed te gaan. Ook omdat de volgende dag Montañita op de planning stond..

Montañita is een erg populaire strandbestemming, bekend door de prachtige surfcondities en de party´s die 24/7 doorgaan. Het was de laatste avond van Illona, die de volgende dag terug zou vliegen naar Zwitserland. Dit hebben we dan ook goed gevierd! De volgende twee dagen hebben we voornamelijk gechillt, om bij te komen van het o zo zware reizen.. En om onsvoor te bereiden op het weekend..

Helaas Pindakaas, wij waren in Montañita nét in het weekend dat de verkiezingen plaats zouden vinden. Wat in Ecuador het volgende gevolg had – Zero Tolerance beleid ten opzichte van alcohol. Ecuadorianen zijn over het algemeen een beetje panish als het aankomt op het drinken van alcohol: elke zondag is alcohol vrije dag. Eerst dacht ikdat dit te maken had met religie (Ecuador is een erg religieus land), later hoorde ik dat het is omdat dit de kans verkleint dat mensen brak op werk verschijnen. Omdat de bars & clubs geen alcohol mochten schenken bleven ze ook gewoon dicht.

Op vrijdag hadden we een groep Gringo´s (benaming voor mensen uit de States, maar inmiddels een internationaal woord) verzameld; allemaal opzoek naar een feestje. Via via hoorden we dat er een priveparty werd georganiseerd in het dorpje naast Montañita. Verdeeld over 2 taxi´s kwamen we aan op de plaats van bestemming. Het bleek een enorm huis te zijn met een bar, zwembad en de zee op 3 meter afstand. Het was een erg geslagd feestje! Toen we eenmaal klaar waren om naar huis te gaan, bleek ermaar 1 taxi te staan, en we waren met 7 personen. Maar gelukkig zijn we in Ecuador, waar dat helemaal niets uitmaakt.. Proppen, stapelen, aanduwen en ja: 20 minuten met z´n 8en in een taxi (incl. Taxichauffeur).

Na meer dan een week op een strandbestemming, was ik er een beetje klaar mee. Ik werd een beetje rusteloos en had zin om wat te gaan ondernemen. De Denen gingennaar Baños, en Thibault (de Franse jongen) had niet echt een plan. Aangezien ik al naar Baños was geweest besloten Thibault en ik naar Cuenca te gaan – een stad landinwaards ten zuiden van Montañita.

Na een busrit van zo´n 8 uur arriveerden Thibault en ik in Cuenca. Cuenca is landinwaards, dus een stuk kouder dan Montanita.. Debikini moest helaas opgeborgen worden, maar een voordeel was dat ik ook deanti-muggen spray op kon bergen.. In Ecuador betaal je voor de WC. Zo´n 25 cent en dan krijg je wc-papier. Blijkbaar, zo vertelde Thibault mij later, werkt dit anders voor de mannen. De mannen wordt gevraagd PiPi o PooPoo. Voor PiPi betaal je 15 cent. Voor PooPoo betaal je 30 cent, maar dan krijg je er wel wc papier bij: Hilarisch!!!


Onze eerste dag in Cuenca bestond voornamelijk uit ´de tourist uithangen´: De dubbeldekkerbus die praat heeft ons de hele stad laten zien. Het historische gedeelte van de stad staat op de UNESCO lijst. Hoewel het een grote stad is is het veel veiliger dan Quito, wat betekent dat je ´s avonds na 7en gewoon nog de straat op kan! In Cuenca hebbenThibault en ik Spaanse lessen genomen. Hier werd het me duidelijk dat het Zuid Amerikaanse Spaans toch wel wat anders is dan het Spaans in Spanje. Bepaaldevormen en woorden gebruiken/kennen ze hier niet. Bijvoorbeeld: de vorm ´jullie´(vosotros) bestaat niet voor de Ecuadorianen, zij gebruiken ´zij´ (ellos). Even omschakelen dus!

Op vrijdag hebben we gehiked in ´national parque Cajas´. We begonnen te lopen en kwamen uit op een trail van 5.5 uur, verrassendgenoeg hebben wij het in 2,5 uur gedaan. Thibault had hier een verklaring voor; Equadorianen hebben gewoon hele kleine benen! Tijdens onze hike stuitten we op een erg opmerkelijke afdruk. We waren hardop aan het speculeren welk dier het zou kunnen zijn. Nog geen 5 minuten later blokeerde een Apaca onze weg, we zaten er ver naast..

In het hostel vertelde ze ons dat er om de zoveel tijd bussen terug gingen. Na zo´n 40 minuten te hebben gewacht bij een bushalte begonnen we toch een beetje argwanend te worden. Inmiddels stonden er zo´n 10 mensen op de bus te wachten die niet bleek te komen. We deden een poging tot liften, wat ook niet leek te werken.. Totdat er een soort van pick-up met een Ecuadoriaans echtpaar stopen en gebaarden dat we in konden stappen.. We zijn uiteindelijk me z´n 14en achter in de auto geklommen. Niet echt comfortabel, maar 10x beter dan wachten in de regen.. Met poncho´s hebben we een soort dak gemaakt waardoor we de 40 minuten daarna een soort van droog waren. Eenmaal uitgestapt kon niemand meer lopen. Alle benen en armen waren velamd aangezien we zo opgepropt zaten!

Die avond wilden we de stad ingaan, maar de uitsmijter gooide roet in het eten.. Als vrouw móét je hakken dragen in de clubs.. En laat ik nou een allstar dragende backpacker zijn die geen hakkenmet zich meezeult.. De uitsmijter had geen mercy..

Gelukkig lukte het de dag daarna wel in een andere club! Ik raak er nog steeds niet aan gewend dat de Ecuadorianen zo klein zijn hier. Ze kunnen erg goed dansen, maar telkens tijdens het dansen heb ik het idee dat ze kunnen ruiken welk merk deodorant ik heb.. Verder hebben ze insommige clubs in Ecuador een erg apart systeem van betalen.. Bij binnenkomst krijg je een kaart met je naam erop. Hierop streept het barpersoneel af wat je gedronken hebt. Vervolgens, als je weggaat, betaal je voor je drankjes op dekaart. Aan het einde van de avond, toen we naar huis liepen, vroeg ik aanThibault hoeveel geld hij van mij kreeg. Waarop hij antwoordde ¨ik moet jou geld geven..¨. Bleek dat we allebei dachten dat de ander betaald had.. Ai.

Nog even terugkomend op het begin van mij verhaal..Na vertrek uit Baños kwam ik erachter dat ik iets miste – namelijk: mijn telefoon.. Ik dacht: No way dat ik die ooit nog terugkrijg. En mijn plan was eigenlijk om een nieuw toestel te kopen en te doen alsof er niets aan de hand was (om iedereen die verwachtte dat ik te chaotisch ben om te reizen, het tegendeel te bewijzen). Totdat de Sibbing-whatsapp het volgende bericht ontving¨Who is this cell someone leave lost it¨. YES! Toch weer mijn Karma die mij bij stond in Zuid Amerika! Een Ecuadoriaanse jongen uit Quito had mijn telefoongevonden en we hadden afgesproken om tijdens carnaval in Montañnita aftespreken!
De eerste dagen van carnaval waren niet zo intens, aangezien Cuenca niet een heel erg bruisende stad is als het aankomt opuitgaan. Ik kreeg dan ook een lichte shock toen ik na een week terugkeerde naar Montañita: Gekkenhuis!!
Thibault moest binnen een paar dagen naar Colombia, aangezien hij zijn 90 dagen van z´n visum erop had zitten in Ecuador. Een andere Franse jongen uit het hostel in Cuenca zou naar Baños gaan (wat meer op de weg naar Colombia is dan Montañita), dus Thibault ging met hem mee! Het was het tijd om gedag te zeggen na zo´n 2 weken. Het blijft toch vreemd: je zit 2 weken lang op elkaars lip en vervolgens zeg je gedag en gaat ieder weer zijn eigen weg…

De busrit zou dezelfde zijn als de heenweg (Cuenca-Guayagul-Montanita), veschil was dat ik nu alleen was. Eenmaal aangekomen in Guayaguil, na een busreis van 5 uur, hoorde ik tot mijn schrik dat er geen bussen meer naar Montañita waren, vanwege de drukte rond carnval.. Hier zat ik niet op te wachten, vooral omdat er sterk word afgeraden naar Guayagull te gaan (het is een best gevaarlijke stad). Gelukkig was er een vriendelijke meneer die mij vertelde dat er een bus naar Santa Helena was en van Santa Helena kon ik de regionale bus naar Moñtanita nemen. Blijkbaar keek ik een beetje verward, want die vriendelijke meneer vroeg een Ecuadoriaanse jongen, die dezelfde bus zou nemen, om met me mee te lopen en te zorgen dat ik veilig in de bus terecht kwam. De jongen in kwestie cornerde mij vanaf het moment dat ik ging zitten en stond pas op in Montañita (zo´n 5 uur later). Geen feest. Uit beleefdheid praatte ik af en toe een beetje terug, maar ik verdraaide mijn niveau Spaans een beetje, zodat als ik er genoeg van had ik kon doen alsof ik het niet begreep. Ecuador is een religieus land (het exacte percentage van religeuze mensen weet ik niet, maar ik weet dat het in Colombia 90% is). Voor Zuid Amerikanen is het dan vreemd als je niet Christelijk bent. Mijn Ecuadoriaanse medereiziger kon dan ook niet begrijpen dat ik niet in god geloofde.. Na een halfuur maakte de hij een doos chocolaatjes open en bood mij er een aan, toen ik hem op at vertelde hij dat het eigenlijk voor een meisje uit Montañita was, maar dat hij het liever met mij wilde delen. Op dat moment wist ik dat ik op moest passen dat ik geen halfgare stalker zou hebben in Montañita..


Aangezien Montañita barst van de hostels dacht ik dat het geen probleem zou zijn om een slaapplaats te vinden. Na de jongen, die ook een hostel zocht, afgepoeierd te hebben met een leugentje voor eigen bestwil (ik had zogenaamd vrienden met een appartement in Montañita). Ik ging ik terug naar het hostel waar ik een week daarvoor ook had geslapen. Helaas was dit hostel helemaal volgeboekt. Hij zei dat het erg lastig zou aangezien carnaval in Montañita gekkenhuis is. Gelukkig vond ik op internet een hostel dat nog plaats had. Toen ik de eigenaar belde vertelde hij mij dat dit hostel in de natuur op een berg was en het te laat was om daar nog naartoe te gaan. Maar hij had nog een ander hostel in het centrum van Montañita waar nog plaats was! Toen ik daar aankwam waren de andere gasten uit het hostel zich aan het voorbereiden op een avond uit. Ik sloot me bij de groep aan en uiteindelijk een erg gezellige avond gehad.

De volgende dag ging ik naar een internetcafe om in contact te komen met de telefoonjongen. Helaas kreeg ik hem niet te pakken (later bleek dat hij vrij vroeg Montañita had verlaten omdat Zijn telefoon was gestolen). Van de anderen in het hostel had ik te horen gekregen dat het hostel op de berg prachtig was. Jef (Canada), Sarah (USA) en Avi (Israel) zouden tegen de middag vertrekken naar Riconada om de zonsondergang te kunnen zien vanaf ´The Hilltop´ en ik besloot mee te gaan.

Riconada: Riconada is een dorpje met zon 100 inwoners. De hosteleigenaar vertelde later dat de nicht de zus van de moeder van de zoon van etc. was.. Riconada heeft 1 ´winkel´ en 1 ´restaurant´. Winkel wil zeggen, iemands huiskamer waar een beperkt assortiment uitgestald staat. We zijn regelmatig de winkel binen komen lopen terwijl de familie (in het midden van de ´winkel´) aan het ontbijten/lunchen/avondeten waren. Het restaurant is een keuken van een familie, die wat bij willen verdienen. De keuze is kip, vlees of vis. Het maakt niet uit voor welk dagdeel, ook voor het ontbijt is het kip, vlees of vis.

Het hostel bevind zich op een heuvel. Na een 10 min hike bergopwaarts werd je beloond met het geweldig uitzicht. Ik heb hier de mooiste zonsondergangen OOIT gezien.. De foto´s zeggen meer.. Ik ben hier uiteindelijk een week gebleven. Niet alleen vanwege de locatie van het hostel, maar ook door de atsmosfeer. De eigenaar van het hostel had 1 iemand in dienst. Met z´n tweeen zijn ze nu ongeveer anderhalf jaar bezig om een prachtcreatie neer te zetten (hostel is pas open voor gasten sinds Dec 2013). Een lachwekkend maar vooral mega gastvrij duo. Daarnaast was het erg relaxed om na overvolle hostels (slaapzalen met +12 backpackers) een plek te hebben waar we met z´n vieren konden praten, koken, zonnen etc. Na een aantal dagen leken we wel een soort van kleine familie.

Na een week was het tijd om door te gaan. Avi had in total anderhalve maand in Ecuador en had nog 2 weken over. Aangezien hij graag aan de kust Wilde blijven en Sarah graag naar Canoa wilde besloot ik voor de 2e keer naar Canoa te gaan (wat geen straf is!!). In Canoa vonden we een driepersoonskamer in een hostel. Het hostel was eigenlijk een soort huis van een onwijs lieve familie. De moeder van de kinderen van hilarisch, de hele dag door was ze aan het schaterlachen en grapjes maken. O p een gegeven moment kwamen we in een gesprek over trouwen (dont ask me why). Toen ik haar vertelde dat ik niet getrouwd was en geen kinderen had keek ze een beetje vreemd op. Wat niet vreemd is aangezien het percentage van meisjes die een kind krijgen jonger dan 20 is 70%. 23 is voor hen dus vrij oud..

Van Canoa namen we de bus naar Quito. Avi zou vliegen vanaf Quito en de jongen die mijn telefoon had woont in Quito. Aangezien de nachtbus de vorige keer zo soepel verliep besloten we dit ook naar Quito te doen. Voordat we de bus in stapte brabbelde de busschauffeur wat. Ik verstond hem niet, dus vroeg of hij het kon herhalen. Vervolgens blies hij mega hard in mn gezicht.. Blijkbaar wilde hij mijn adem ruiken om te beoordelen of ik nuchter was (Thanks man, ik had geen druppel alcohol gedroken..).

Na 8 uur kwamen we vroeg in de morgen in Quito aan. We hadden van te voren een hostel geboekt waar gelukkig genoeg plaats was, waardoor we vroeg in konden checken. Na een paar uur geslapen te hebben gingen we eropuit; naar een museum en de oude stad. Ook was het tijd om aar de kapper te gaan. In het begin was ik een beetje huiverig, vooral ook omdat Thibault in Cuenca zei dat ik op moest passen met mijn blonde haar. Omdat ze misschien alles af zouden knippen en het vervolgens zouden verkopen. Uiteindelijk trok Sarah me mee, en we gingen bij de eerste kapper die we zagen naar binnen. Toen we afrekenden dachten wij een miscommunicatie te hebben. De kapster zei ¨dat wordt 4 dollar¨. Toen wij 8 gaven, zei ze ¨Nee 4 in totaal¨, de goedkoopste knipbeurt ooit en het ziet er prima uit! Na een dag rondgewandeld te hebben realiseerde in me dat mijn lichaam weer reageerdeop het hoogteverschil: ik was kapot en lag om 21.00 in bed..

De dag erna zijn we opnieuw de oude stad in gegaan. Geloof het of niet, maar deze dag ben ik gezakkerold in een kerk.. How cruel… In Canoa had een Duits meisje, die in Quito woont verteld, dat er op donderdag een erg leuke avond was om uit te gaanin Quito, namelijk in Bungalow. Bungalow heeft het volgende concept: mannen betalen 8 dollar om naar binnen te komen. Vrouwen betalen geen entrée, gaan via een aparte deur naar een aparte ruimte, drinken daar gratis tot 23.00. Om 23.00 worden de deuren van de ruimte van de jongens opengedaan, en mengen de mannen zich tussen de vrouwen. Een erg aparte maar hilarische gewaarwording!!

De volgend dag was het tijd om mijn telefoon, die ik in Baños vergeten was, op te gaan halen. Via facebook was ik in contact gebleven met Fernando, die jongen uit Quito die mijn telefoon had gevonden. Na een maand contact te hebben gehad, dacht ik dat het wel oke was. Ik belde hem vanuit het internetcafe. Hij vertelde dat mijnt elefoon in een auto die in de garage was lag, en dat hij thuis was. Hij stelde voor om samen naar de garage te gaan vanaf zijn huis. Terug in het hostel vertelde ik een aantal mensen waar ik heen ging. Een aatal van hen vonden het een vreemd verhaal en stelde voor dat er iemand mee zou gaan met mij. Omdat ongeveer iedereen, behalve 1 blond Nederlands meisje, plannen had voor de dag, is zij uiteindelijk met mij meegegaan (Big difference, 2 blonde meisjes ipv 1, haha…).

Na 20 min. in de taxi te hebben gezeten werden we afgezet in een erg welvarende buurt. Toen we aanbelden bij het doorgegeven adres, kwam Fernando naar beneden, startte zijn auto en nam ons mee op een citytour. Hij heeft ons vrijwel de hele stad laten zijn, inclusief een museum met een erg interessanteexpositie; ¨Hoe zou de wereld (especially South America) eruit hebben gezienals Colombus Amerika niet ontdekt had, maar bijvoorbeeld andersom¨. Vervolgens zijn we met z´n drieen gaan lunchen in een restaurant met een geweldig uitzicht. Fernando had zijn karma punten voor die dag dubbel en dwars verdiend.

Die avond was ik gesloopt. Omdat ik de dag erna de grens over zou gaan naar Colombia, besloot ik mijn tas in tepakken en mijn ogen dicht te doen!

Ik ben inmiddels al een paar weken in Colombia. Tot nu toe ben ik veel bezig geweest en daarnaast veel in de jungle geweest (waar geen internet is). Ik zorg dat ik snel met een nieuwe update kom zodat jullie weten hoe geweldig, prachtig en tot nu toe veilig Colombia is!

Veel liefs!!